Pers

Silo 8

Het eerste open doekje – vele zullen volgen – valt actrice Kim Zeevalk ten deel. Na een swingende, muzikale opening van Silo 8, met de driekoppige band op een gele minivrachtwagen, daalt zij als koele Dokter Wolff vanuit de hoogte af naar de werkvloer. Afdalen mag bij deze grootschalige buitenvoorstelling van Theatergezelschap Vis à Vis letterlijk worden opgevat: ze loopt over een wenteltrap, die aan een hijskraan komt aangevlogen. De monoloog die ze bij deze opwindende opkomst afsteekt over het verzorgingstehuis van de toekomst – Silo 8 speelt anno 2060 – is even hilarisch als schrijnend. Ze somt de gevolgen op van te weinig zorgpersoneel voor te veel hulpbehoevende ouderen: een bejaardenoverschot, zwerfsenioren, pyjamadagen, hangouderen in de supermarkt en een afgeschafte AOW. Als geriater gelooft zij in hyperefficiënte oplossingen door ouderen mechanisch te voederen, aan kleerhangers door een wasstraat te halen én hun geheugen te wissen. Zonder herinneringen geen heimwee, zo concludeert zij. Wel moeten de bejaarden bij binnenkomst hun bankrekeningnummer onthouden, voor betaling bij de entreezuil. Veertien jaar geleden speelde Vis à Vis de eerste versie van Silo 8, een beeldend sf-spektakel over de doorgeschoten marktwerking in de ouderenzorg, naar script en concept van de Zwitserse theatercollega’s van het beeldende Karl’s kühne Gassenschau. Anno 2024 lijkt de problematiek niet minder actueel...

July 19, 2024

Annette Embrechts

Lees door

FOR THE TIME BEING

‘We zijn hier tijdelijk. De aarde draait steeds langzamer, maar onze wereld draait steeds sneller. De tijd is opgejaagd wild.’ Dit is een mooie tekst om de voorstelling (for the time being) (ja, tussen haakjes en met kleine letter) van Schweigman& en Slagwerk Den Haag te typeren. De voorstelling maakt onderdeel uit van het Theaterfestival Boulevard in Den Bosch en gaat nog tot ver in december op tournee, ook langs reguliere theaters. Maar in Den Bosch bevinden we ons op een naamloos bedrijventerrein. In een loods betreden we een met zwarte gordijnen afgeschermde ruimte. De acteurs staan er verstard als wassen beelden, hier en daar geplaatst naast een sculptuur van dichtgevouwen verhuisdozen.

Kester Freriks 7 augustus 2017

Lees door

GROEIGRAACH

Op vrijdagochtend 1 maart bezocht ik in het theater van Tryater in Leeuwarden de voorstelling Groeigraach. De voorstelling gaat over opgroeien, groot willen zijn en toch ook niet. Het is een bewegelijk en tekstloos tafereel van ongeveer 45 minuten voor kleuters en iedereen die ooit kleuter is geweest. Het zit boordevol interactie, beweging, humor en verrassing. De voorstelling speelde in de kleine zaal en gaat ook rond langs basisscholen. Deze ochtend zaten er zo’n 50 kleuters van een lokale school vol spanning te wachten in de foyer. Vanaf dat we binnenlopen in de zaal is er iets gaande. Er zitten al twee spelers in het decor. Zodra iedereen een plekje gevonden heeft begint de beweging. Er wordt gespeeld, maar nog niet door de acteurs. Door het gemak en de eenvoud van de start van de voorstelling is het publiek gelijk geboeid. De beweging die opstart stopt vervolgens eigenlijk niet tot het einde van de voorstelling. Het is genieten om de energie van de 2 acteurs, Roann Postma en Mitchell Hamel, van de toneelvloer te zien spatten. De twee zijn enorm goed op elkaar ingespeeld en spelen en dansen zeer overtuigend. Ze trekken hun publiek mee en hebben een fantastische komische timing in hun mimiek en beweging. Ongetwijfeld ook in tekst, maar tekst zat eigenlijk niet in de voorstelling. Niet dat ik dat ook maar een enkel moment gemist heb. Door de sterke expressie was tekst beslist niet nodig. Ondersteunend aan het spel was er wat muziek met zang. Het klonk prachtig, maar was niet altijd verstaanbaar. Het meeste geluid tijdens de voorstelling kwam namelijk van de kinderen in de zaal (ook tijdens de muzikale stukken)....

Marielle Hoexem 1 maart 2024

Lees door

MUUR

Ik vermoed dat dat minder te maken heeft met de sportieve prestaties die worden geleverd als wel met het fascinerende beeld van die massa lopers. Een veelkoppige deinende zee, kleurrijk door hun shirts en bandana´s, ritmisch bewegend door de straten. In de loop van de run maken de strijders om de zege zich los van die bonte kluwen en wordt het een wedstrijd. Tot die tijd is het, als je ervoor open staat, een bedwelmende golf. Kijken naar een massa lopers is dan even rustgevend als staren naar een zacht voortkabbelend riviertje. Theatermaakster Floor van Leeuwen (van theatercollectief Schwalbe) moet die rustgevende schoonheid ook ervaren hebben. Voor haar regiedebuut Muur verzamelde ze 16 performers van uiteenlopende leeftijd en liet ze niets anders doen dan rennen. Niet hard, eerder in het tempo van een rustige warming-up. Ruim anderhalf uur lang, met de rug naar het publiek. Dat laatste is essentieel. Omdat je geen gezichten ziet, wordt het beeld van een massa nog versterkt. De individuele performer wordt geanonimiseerd waardoor het beeld van het collectief versterkt wordt.

Luuk Verpaalen 18 september 2018

Lees door

SCHOPPEN

In 2016 maakte Judith Faas met auteur Sanne Schuhmacher bij BonteHond het kleedkamerstuk Broek uit! over schaamte onder voetballende jongens. Voor Schoppen, ontwikkeld in samenwerking met het Utrechtse DOX, zetten de makers de spelers op het veld, in een wedstrijdsituatie, waarin naast schaamte (van ‘Jullie vinden me te dik’ tot de grootte van je penis) een veelheid aan thema’s aan bod komt in een levendige collage van spelscènes, dans en beweging. Dan blijkt hoe goed het spel zich leent voor die opzet: voetbal is een sport van iedereen en op en rond het veld komt het hele leven aan bod. Op de afwisselende soundtrack van Gery Mendes is het genieten van al die dansende spelers en spelende dansers met al hun verschillende achtergronden. Vanuit de wedstrijd-opzet, FC Almere tegen Zwaluwen Utrecht 1911 natuurlijk, beginnen zich personages en scènes te ontwikkelen: een keeper (Hali Neto) wiens tragiek is dat hij liever in de spits wil staan, de nummer 16 (Melvin Aroma) die van de teammaten dan maar met hem moet ruilen en gelooft dat het is omdat hij te dik is, de scheidsrechter (Matthijs Mahler) die als echte liefhebber van het spel begint maar zich door al het gedoe en geschreeuw op het veld voelt klemgezet.

Wendy Lubberding 9 april 2018

Lees door

PRIMORDIAL

"In de performance Primordial (‘oer’) vormen twee bewegers, Luuk Weers & Hali Neto, een met elkaar vergroeide wit-zwarte sculptuur. Hun vraag: hoe zouden mensen bewegen als ze zichzelf niet zoveel codes en fysieke regels hadden aangeleerd? Hun lijven splijten en in het ruime half uur daarna zien we twee, nog niet door een ingesleten ritme, aanrakingsangsten of een opgedrongen naaktfobie geconditioneerde lichamen. We krijgen de complete grammatica te zien van hoe je leert te bewegen ‘op de tast’, met de brokkelige gratie zoals alleen mimespelers dat kunnen. Afgelopen week was dit werk te zien tijdens het festival Playtime waar een nieuwe lichting bewegers aan de Amsterdamse mime-opleiding werd gepresenteerd. ’t Is al weer voorbij, maar ik sluit niet uit dat onderdelen van deze ‘vlootschouw’ binnenkort nog eens te zien zullen zijn.‍ "

‍Loek Zonneveld 1948-2018 schreef van 1970 tot en met 2018 voor De Groene Amsterdammer

Lees door
NL
EN